1396/9/16، 06:29 عصر
در رابطه با حسین یاوری بر طبق گفته کسانی که از نزدیک ایشان را دیده بودند، ظاهراً در اواخر عمر بدون دندان و با قراردادن نی (بدون هرگونه سری) روی لثه، می نواخته است. نوازندگان نی این مطلب را می دانند هر قدر هم نوازنده در تولید صدای نی با کیفیت بالا، تبحر داشته باشد، با وجود فقدان دندان (خصوصاً دو دندان وسطی پیشین بالا) نمیتواند صرفاً با قراردادن نی روی لثه، صدای با کیفیتی تولید کند.به هر ترتیب قطعاتی که از ایشان به جا مانده و بیشتر شامل آوازها و ضربی های نه چندان پیچیده است، ما را به نوعی با سطح نوازندگی ایشان آشنا می سازد. بطور کلی ویژگی های مشترکی را که می توان در رابطه با نی نوازان متقدم از آن نام برد عبارتند از: ۱- وجود ناخالصی در صدای نی خصوصاً در صداهای دوم و سوم. ۲- عدم استفاده از صدای بم نرم و صدای چهارم (پس غیث) که البته عدم استفاده از صدای بم نرم شاید به خاطر ولوم پایین آن و احتمال شنیده نشدن آن در ضبط های اولیه باشد. ۳- استفاده صرف از فواصل و کوک های متعارف و معمول در نی مانند شور “ر”، دشتی “لا” و افشاری و اصفهان “سل”. ۴- عدم تطابق کوک در صداهای مختلف نی بدین معنی که معمولاً صدای اول یا بم در اجراها از نظر کوک، کمتر از صدای دوم و سوم است. ۵- اجرای ملودی های آوازی و ضربی هایی که در ردیف معمول است و استفاده بسیار کم از قطعات از پیش ساخته شده.
به هر ترتیب نسلی که امروزه سطح نوازندگی در نی را علی رغم محدودیت های فراوان در ساختار و ساختمان ساز، در حد مطلوب و قابل قبولی می بینند، نباید نقش ممتاز نسلی متقدم و فاقد هرگونه امکاناتی که امروزه برای آموزش و پیشرفت در نوازندگی وجود دارد را نادیده انگارند.
به هر ترتیب نسلی که امروزه سطح نوازندگی در نی را علی رغم محدودیت های فراوان در ساختار و ساختمان ساز، در حد مطلوب و قابل قبولی می بینند، نباید نقش ممتاز نسلی متقدم و فاقد هرگونه امکاناتی که امروزه برای آموزش و پیشرفت در نوازندگی وجود دارد را نادیده انگارند.