1396/9/17، 08:29 عصر
برامس (1897-1833): آخرین استاد بزرگ موسیقی سنت وینی که نشانه اعتدال در جهان تندرو است. برامس یکی از آهنگسازانی است که موسیقی او عنصر هیجان را کم دارد. بااین وجود هنوز هم افراد زیادی هستند که موسیقی او را بسیار بالاتر از دیگر آهنگسازان می دانند. کنسرتو و سمفونی هایش را می توان هم سطح با بتهوون و موتزارت در نظر گرف. تقریباً تمام آثار او یک سطح روشنفکری موسیقیایی غیر طبیعی دارند. آثار برامس در عرض یک ثانیه شنونده را با خود همراه می کند. اگر ملودی های خوب و روان می خواهید "سکستت" زهی او در سی بمل را تجربه کنید، واقعاَ اثری به یادماندنی است، یا برای آرامش می توانید فینال سمفونی دوم را گوش دهید. اگر هم می خواهید از ترس موهایتان راست شود، کنسرتو پیانوی او گزینه مناسبی است. او انسانی مترقی بود، البته در دوران حیات خودش این گونه به نظر نمی رسید، مردم آن دوران فکر می کردند واگنر مترقی و برامس بسیار یک دنده است و نمی خواهد موضع خود را تغییر دهد. مدرنیست مکار آلمانی، شوئنبرگ معتقد است، برامس سرچشمه همه تمایل ها به تغییرات بود و او بود که در این کار از دیگران سبقت می گرفت. برامس بیشتر از به دست نیاوردن سهم عادلانه اش، از بدرفتاری در تمام طول مدت عمر خود رنج می برد. یکی از تند ترین رفتارها را "چایکوفسکی" با او کرد، او در دفتر خاطرات روزانه اش نوشت«من تمام آثار این برامس پست را نواخته ام. این دیگر چه دیو، بی استعدادی است».